De behandeling

Dag 4 bij Infusio Frankfurt 

Een korte update deze keer. Zonder foto’s. Het is er niet van gekomen. Vandaag was de slechtste dag tot nu toe. De artsen konden het niet helemaal verklaren waarom iedereen, inclusief Ruby, vandaag erg veel pijn had en misselijk was. De anderen hadden ook veel hoofdpijn maar dat viel bij Ruby gelukkig mee.

Gisteravond ging het eigenlijk allemaal best prima. Zeker na alle behandelingen en de lange drukke dag. Vannacht ging het daarentegen goed mis. Ze had het ijskoud en lag vreselijk te zweten. (Bijan had al gewaarschuwd dat ze het moeilijk zou krijgen door het ijzer infuus) Ze had me wakker gemaakt om een kruik te maken, zo koud had ze het. Terwijl ik niet eens onder een deken lag omdat het zo warm was!

Ze werd steeds misselijker en kreeg steeds meer pijn. Dat resulteerde erin dat ze vanochtend vroeg niet kon staan of lopen van de pijn en op dr billen het appartement uitschoof en de paar traptreden afgleed waarna ik haar in de rolstoel kon zetten. Ondertussen constant huilend. Zo slecht voelde ze zich. Maar we hebben thuis afgesproken dat no matter what, we gaan. Dus dat doet ze dan ook braaf ook al sterft ze liever ter plekke.

In de kliniek hebben ze haar weer apart gelegd en iets gegeven tegen de pijn. Daarna heeft ze nog even liggen slapen, wat gegeten en toen ging het iets beter. Als eerste kreeg ze een voetmassage. Dat is ter ondersteuning bij het detoxen. Toen ging het nog redelijk. Weer iets gegeten tegen de misselijkheid en aan het infuus. Bij de tweede, een Meyercocktail (diverse hoog gedoseerde vitaminen) ging het al snel mis. Ze voelde dat ze weggleed. Dokter gehaald. Bloeddruk deze keer extreem laag maar hartslag torenhoog. Ze konden het niet verklaren en toen Ruby zei dat ze wilde stoppen vonden ze dat prima. Bijan bracht haar een pilletje om haar klachten te verminderen en zei dat het verder in orde was. Niets ernstigs. Waarschijnlijk detox reactie over vermoeidheid.

Het is hier sowieso geen probleem als je iets niet kunt of wilt. Ze luisteren en kijken heel goed naar je. Jij weet het zelf het beste, wordt er gezegd. Dat is een enorme verademing in vergelijking met de meeste artsen die we tot nu hebben gezien. Dat is erg fijn 

Gelukkig had ik een glutenvrije Brownie mee genomen zodat ze even wat suiker binnen kreeg. Na ruim 30 minuten ging het weer iets beter en hebben ze alleen nog de thymusinjectie gegeven. Toen zeiden ze ga snel naar huis. Eten en uitrusten. We zien je morgen weer!

Thuis heb ik pannenkoeken gebakken en is ze meteen naar bed gegaan. Ze ligt nu gelukkig al een tijdje te slapen. 

Deze behandeling is geen kattenpis. Dat het werkt is een ding dat zeker is en dat de artsen weten wat ze doen ook. Maar het is echt een zware wissel op het toch al zo uitgeputte lichaam van Lyme patiënten. Zelfs ik vind het vrij vermoeiend omdat ik hier veel meer en intensiever moet zorgen dan thuis. Het is hier weer een beetje als vanouds. 24/7 zonder rust. Ik ben constant overal bij om haar te ondersteunen en om er voor te zorgen dat ze niet in de paniek vliegt, wat nogal veel gebeurt.

De andere patiënten die er vandaag waren hadden ook allemaal een slechte nacht achter de rug. Ofwel door een gigantische paniekaanval óf door ernstige pijn en misselijkheid. Het zijn bekende fenomenen onder Lyme patiënten en horen er een beetje bij maar daarom niet minder vervelend!

Oeps… is toch nog een ‘lange’ update geworden 

Tot de volgende! Fijne avond!