Zondag 18 juni 2017 Vrouw (Telegraaf)
Uit een enquête blijkt dat slechts 9% van de lymepatiënten hun behandeling vergoed krijgen. De meeste patiënten (96%) zoeken voor behandeling hun heil in het buitenland en draaien zelf voor de kosten op. Daar weet Rolien Scheepbouwer (51) alles van. Haar dochter Ruby (22) is al acht jaar ziek. Rolien is nu een crowdfunding-actie gestart om de behandeling van haar dochter te kunnen bekostigen.
Momenteel krijgen ongeveer 25.000 mensen per jaar de ziekte van Lyme, maar als er geen maatregelen worden genomen zal dat aantal naar verwachting in 2030 zijn verdubbeld. Rolien’s dochter Ruby is een van de slachtoffers.
Ruby woont nog thuis en haar moeder zorgt dagelijks voor haar. Ze heeft haar opleiding niet kunnen afmaken en ze kan niet werken. Ook moeder Rolien moest met haar eigen bedrijf stoppen: “De combinatie van werken en zorgen werd me te veel. Ruby kan bijna niks zelf. Ik ben nu fulltime mantelzorger en we hebben daardoor helaas heel weinig inkomen.
GEZOND VROLIJK KIND VAN 14
Ik weet niet wanneer Ruby besmet is,” vertelt Rolien. “De eerste keer dat ze echt ziek was, was acht jaar geleden. We waren toen op vakantie op het Griekse eiland Kos.
Ze had een streptokokkeninfectie in haar keel en de dokter gaf haar antibiotica. Voor die tijd was ze nooit ziek. Nou ja, ze had weleens buikpijn op de lagere school. En ze had ook last van haar menstruatie. Verder was het een gezond, vrolijk kind van veertien.
VEEL VRIENDINNEN
Ze functioneerde goed, had veel vriendinnen. Na Kos begon het kwakkelen. Ze ging weer na school, maar kreeg na twee weken blaasontsteking. Het ging niet over en dus ging ze aan de antibiotica.
Uiteindelijk heeft ze wel zeven keer blaasontsteking gehad. Ondertussen werd ze echt ziek. Ze werd duizelig, haar ogen deden het niet meer goed. Ze kreeg pijn aan haar gewrichten, ribben en hoofd.
Ze had al langere tijd last van slaapproblemen die steeds erger werden. Ze is toen helemaal onderzocht op problemen in haar blaas, nieren en baarmoeder. Uit de foto’s en tests kwam niks. Ze konden niks vinden. Er werd gezegd dat het psychisch was.
THUIS ONDERWIJS
Inmiddels was ze extreem ziek. Ze bleef vanaf het begin van de vierde klas thuis en kreeg thuis onderwijs. De hele dag lag ze in bed met zware hoofdpijn, kon vaak niet lopen van de pijn, had stuiptrekkingen en was duizelig.
Lezen ging ook niet, omdat ze haar ogen niet kon focussen. Ze kon ook niks onthouden. Uiteindelijk is ze is in het ziekenhuis op de ziekte van Lyme getest, maar daar kwam niks uit. Ze zagen het toen niet in haar bloed. Wel werd de ziekte van Pfeiffer ontdekt, en een parasiet in haar darmen.
GEDOE MET LEERPLICHT
Ruby reageerde slecht op de medicijnen die ze kreeg. Ze werd alleen maar zieker. Ik heb veel gedoe met leerplicht gehad, omdat er toen geen duidelijke diagnose was. Ik moest zelfs bij de rechter komen om te verantwoorden waarom ze niet naar school ging, maar ze was gewoon echt te ziek.
Ten einde raad zijn we in het alternatieve circuit beland. Bij een orthomoleculair arts bleek Ruby een lekkende darm te hebben. Ze ging op dieet en glutenvrij, zuivelvrij en suikervrij eten. Dat heeft wel iets geholpen. Uiteindelijk hebben we nog een bloedanalyse laten doen, waarin de borrelia bacterie, verantwoordelijk voor het ontstaan van de ziekte van Lyme, ineens wel werd gezien.
BACTERIËN ZIJN SLIM
Je kunt de bacterie dus niet in elke bloedtest zien, want hij verstopt zich in verschillende gedaantes, ook in de organen. Bij Ruby ook op het centraal zenuwstelsel. Ze zijn zo slim, die bacteriën. Ze vermommen zich en doen zich voor als andere ziekten.
Van een vrolijk gezellig kind, werd mijn dochter depressief. Ze kreeg zelfmoordgedachten. Ze kan geen prikkels hebben, zit in een sociaal isolement en ligt de hele dag in het donker met hoofdpijn op bed. Niemand begrijpt dat. In het begin kwamen haar vrienden nog weleens langs, maar in de loop der jaren is de een na de ander afgehaakt. Ruby kan niet meer uit en heeft heel veel pijn. Als jong volwassene zit je niet op zo’n vriendin te wachten. Dat heeft haar natuurlijk ook wel bitter gemaakt. Vriendinnen bellen nog tien keer en dan hoor je ze niet meer. Vooral op die leeftijd zijn ze met heel andere dingen bezig: stappen en jongens.”
DIT IS GEEN LEVEN
Op het moment van het interview is Ruby te ziek om ons te woord te staan. Rolien: “Als ze ’s ochtends opstaat, kan het redelijk gaan. Na twee uur kan ze helemaal instorten. Dan is het een totaal ander verhaal. Ze blijft wel volhouden, dat vind ik heel knap van haar. Ze zegt nog steeds: ’Als ik beter ben, dan…’ Ze wil heel graag weer dansen, zingen en acteren. Daar was ze heel goed in op haar kunstzinnige opleiding. Maar er zijn ook momenten dat ze het helemaal niet meer ziet zitten en de wens uitspreekt om er een einde aan te maken. Als moeder wil ik haar natuurlijk niet missen, maar ik begrijp het wel. Dit is geen leven. Niemand houdt het vol om elke dag zoveel pijn te hebben, om niet te kunnen slapen. Jaar in, jaar uit. Ze is aan het einde van haar Latijn.
STAMCELTHERAPIE
We hebben nu weer hoop, omdat ik las over de behandeling die Kelly Osbourne had ondergaan in Duitsland. Zij was ook doodziek door Lyme en is genezen in een kliniek daar. Ik heb die arts gebeld en me laten voorlichten. Ze doen een heel scala een behandelingen, waaronder stamceltherapie. Ik heb het met Ruby besproken en ze wil graag nog een keer iets proberen. Ze heeft daardoor nu weer een lichtpuntje. Er hangt alleen wel een flink prijskaartje aan die behandeling: 30.000 euro! Dat proberen we nu bij elkaar te krijgen met fundraisen. Ik wil er alles aan hebben gedaan om haar te helpen.
WE HOPEN OP GROTE EN KLEINE BEETJES
Sinds ik met de crowdfunding ben begonnen, gebeuren er heel mooie dingen. Veel mensen hebben al gedoneerd. Grote en kleine bedragen. De lokale kerk heeft geld voor ons ingezameld en een oudere man kwam een gedeelte van zijn AOW ‘tje brengen. En dat terwijl hij zelf kanker heeft. Een jonge vrouw heeft haar spaargeld gedoneerd en beroemde voetballers als Nigel de Jong, Wesley Sneijder en Frank Rijkaard hebben shirts gesigneerd en gedoneerd voor onze veiling. We zijn al een heel eind, de teller staat al op ruim 18.000 euro, maar we zijn er dus nog niet. We hopen op nog heel veel kleine en grote beetjes. Alles om haar leven te redden. Het is haar laatste kans.”
Daphne van Rossum
by 
Laatst geüpdatet: 24 juni 2017 door Rolien Scheepbouwer Laat een reactie achter
Interview Vrouw
Zondag 18 juni 2017 Vrouw (Telegraaf)
Uit een enquête blijkt dat slechts 9% van de lymepatiënten hun behandeling vergoed krijgen. De meeste patiënten (96%) zoeken voor behandeling hun heil in het buitenland en draaien zelf voor de kosten op. Daar weet Rolien Scheepbouwer (51) alles van. Haar dochter Ruby (22) is al acht jaar ziek. Rolien is nu een crowdfunding-actie gestart om de behandeling van haar dochter te kunnen bekostigen.
Momenteel krijgen ongeveer 25.000 mensen per jaar de ziekte van Lyme, maar als er geen maatregelen worden genomen zal dat aantal naar verwachting in 2030 zijn verdubbeld. Rolien’s dochter Ruby is een van de slachtoffers.
GEZOND VROLIJK KIND VAN 14
Ik weet niet wanneer Ruby besmet is,” vertelt Rolien. “De eerste keer dat ze echt ziek was, was acht jaar geleden. We waren toen op vakantie op het Griekse eiland Kos.
Ze had een streptokokkeninfectie in haar keel en de dokter gaf haar antibiotica. Voor die tijd was ze nooit ziek. Nou ja, ze had weleens buikpijn op de lagere school. En ze had ook last van haar menstruatie. Verder was het een gezond, vrolijk kind van veertien.
VEEL VRIENDINNEN
Ze functioneerde goed, had veel vriendinnen. Na Kos begon het kwakkelen. Ze ging weer na school, maar kreeg na twee weken blaasontsteking. Het ging niet over en dus ging ze aan de antibiotica.
Uiteindelijk heeft ze wel zeven keer blaasontsteking gehad. Ondertussen werd ze echt ziek. Ze werd duizelig, haar ogen deden het niet meer goed. Ze kreeg pijn aan haar gewrichten, ribben en hoofd.
Ze had al langere tijd last van slaapproblemen die steeds erger werden. Ze is toen helemaal onderzocht op problemen in haar blaas, nieren en baarmoeder. Uit de foto’s en tests kwam niks. Ze konden niks vinden. Er werd gezegd dat het psychisch was.
THUIS ONDERWIJS
Inmiddels was ze extreem ziek. Ze bleef vanaf het begin van de vierde klas thuis en kreeg thuis onderwijs. De hele dag lag ze in bed met zware hoofdpijn, kon vaak niet lopen van de pijn, had stuiptrekkingen en was duizelig.
Lezen ging ook niet, omdat ze haar ogen niet kon focussen. Ze kon ook niks onthouden. Uiteindelijk is ze is in het ziekenhuis op de ziekte van Lyme getest, maar daar kwam niks uit. Ze zagen het toen niet in haar bloed. Wel werd de ziekte van Pfeiffer ontdekt, en een parasiet in haar darmen.
GEDOE MET LEERPLICHT
Ruby reageerde slecht op de medicijnen die ze kreeg. Ze werd alleen maar zieker. Ik heb veel gedoe met leerplicht gehad, omdat er toen geen duidelijke diagnose was. Ik moest zelfs bij de rechter komen om te verantwoorden waarom ze niet naar school ging, maar ze was gewoon echt te ziek.
Ten einde raad zijn we in het alternatieve circuit beland. Bij een orthomoleculair arts bleek Ruby een lekkende darm te hebben. Ze ging op dieet en glutenvrij, zuivelvrij en suikervrij eten. Dat heeft wel iets geholpen. Uiteindelijk hebben we nog een bloedanalyse laten doen, waarin de borrelia bacterie, verantwoordelijk voor het ontstaan van de ziekte van Lyme, ineens wel werd gezien.
BACTERIËN ZIJN SLIM
Je kunt de bacterie dus niet in elke bloedtest zien, want hij verstopt zich in verschillende gedaantes, ook in de organen. Bij Ruby ook op het centraal zenuwstelsel. Ze zijn zo slim, die bacteriën. Ze vermommen zich en doen zich voor als andere ziekten.
Van een vrolijk gezellig kind, werd mijn dochter depressief. Ze kreeg zelfmoordgedachten. Ze kan geen prikkels hebben, zit in een sociaal isolement en ligt de hele dag in het donker met hoofdpijn op bed. Niemand begrijpt dat. In het begin kwamen haar vrienden nog weleens langs, maar in de loop der jaren is de een na de ander afgehaakt. Ruby kan niet meer uit en heeft heel veel pijn. Als jong volwassene zit je niet op zo’n vriendin te wachten. Dat heeft haar natuurlijk ook wel bitter gemaakt. Vriendinnen bellen nog tien keer en dan hoor je ze niet meer. Vooral op die leeftijd zijn ze met heel andere dingen bezig: stappen en jongens.”
DIT IS GEEN LEVEN
Op het moment van het interview is Ruby te ziek om ons te woord te staan. Rolien: “Als ze ’s ochtends opstaat, kan het redelijk gaan. Na twee uur kan ze helemaal instorten. Dan is het een totaal ander verhaal. Ze blijft wel volhouden, dat vind ik heel knap van haar. Ze zegt nog steeds: ’Als ik beter ben, dan…’ Ze wil heel graag weer dansen, zingen en acteren. Daar was ze heel goed in op haar kunstzinnige opleiding. Maar er zijn ook momenten dat ze het helemaal niet meer ziet zitten en de wens uitspreekt om er een einde aan te maken. Als moeder wil ik haar natuurlijk niet missen, maar ik begrijp het wel. Dit is geen leven. Niemand houdt het vol om elke dag zoveel pijn te hebben, om niet te kunnen slapen. Jaar in, jaar uit. Ze is aan het einde van haar Latijn.
STAMCELTHERAPIE
We hebben nu weer hoop, omdat ik las over de behandeling die Kelly Osbourne had ondergaan in Duitsland. Zij was ook doodziek door Lyme en is genezen in een kliniek daar. Ik heb die arts gebeld en me laten voorlichten. Ze doen een heel scala een behandelingen, waaronder stamceltherapie. Ik heb het met Ruby besproken en ze wil graag nog een keer iets proberen. Ze heeft daardoor nu weer een lichtpuntje. Er hangt alleen wel een flink prijskaartje aan die behandeling: 30.000 euro! Dat proberen we nu bij elkaar te krijgen met fundraisen. Ik wil er alles aan hebben gedaan om haar te helpen.
WE HOPEN OP GROTE EN KLEINE BEETJES
Sinds ik met de crowdfunding ben begonnen, gebeuren er heel mooie dingen. Veel mensen hebben al gedoneerd. Grote en kleine bedragen. De lokale kerk heeft geld voor ons ingezameld en een oudere man kwam een gedeelte van zijn AOW ‘tje brengen. En dat terwijl hij zelf kanker heeft. Een jonge vrouw heeft haar spaargeld gedoneerd en beroemde voetballers als Nigel de Jong, Wesley Sneijder en Frank Rijkaard hebben shirts gesigneerd en gedoneerd voor onze veiling. We zijn al een heel eind, de teller staat al op ruim 18.000 euro, maar we zijn er dus nog niet. We hopen op nog heel veel kleine en grote beetjes. Alles om haar leven te redden. Het is haar laatste kans.”
Daphne van Rossum
Laatst geüpdatet: 17 juni 2017 door Rolien Scheepbouwer Laat een reactie achter
Behandeling Infusio
Veel mensen vragen wat de behandeling bij Infusio precies inhoudt. Phillip Batiade, de arts die de behandeling in de afgelopen 20 jaar heeft ontwikkeld legt in deze video heel duidelijk uit hoe hij naar de ziekte van Lyme kijkt en waarom hij deze behandeld met stamceltherapie. Ook vertelt hij hoe hij tot dit protocol is gekomen.
Het slagingspercentage met deze methode is 85%. Slechts 10% van de patiënten geneest niet volledig. Hun lichamelijke situatie verbetert echter wel voor een groot deel waardoor deze groep veel beter kan functioneren en hun leven weer gedeeltelijk op kan pakken.
Van de overige 5% ontvangt de kliniek na de behandeling geen feedback. Dit kan dus goed of slecht zijn.
Wil je meer weten over de kliniek en de behandeling? Ga dan naar de website en download de diverse pdfjes met uitleg over het Lyme protocol en de werkwijze van Infusio. www.infusio.org
Laatst geüpdatet: 10 juni 2017 door Rolien Scheepbouwer Laat een reactie achter
Een goede dag
De ziekte en grote verscheidenheid aan klachten zijn zeer grillig en komen en gaan in golfbewegingen. Het is ongelofelijk onvoorspelbaar en geen peil op te trekken.
Soms lijkt het alsof het wat beter gaat en probeert ze iets te doen, maar dan stort ze ineens op onverklaarbare wijze weer totaal in elkaar. Alsof ze ‘gestraft’ wordt voor haar optimisme.
Toch proberen we er het beste van te maken en kunnen we soms iets doen. Zoals in de zomer van 2014 een uurtje naar IJmuiden met oma en Blue.
Helaas zijn dit momenten die daarna steeds minder voorkomen. Ik kan het me nu zelfs niet meer herinneren dat er daarna een dag is geweest dat ze zich mooi heeft aangekleed en opgemaakt om naar buiten te gaan. Volgens mij omdat dat dat daarna niet meer is voorgekomen.
Wat zou het fijn zijn als ze dat weer gewoon zou kunnen doen!
Laatst geüpdatet: 10 juni 2017 door Rolien Scheepbouwer Laat een reactie achter
Haaruitval
Sind ze ziek is heeft ze erg veel last van haaruitval. De diverse dermatologen die haar hebben gezien kunnen hier geen oorzaak voor vinden. Op dat moment weten we nog niet dat ze chronische ziekte van Lyme heeft en dat dit één van de vele symptomen is. Ze verliest zelfs zo veel hoofdhaar dat ze grote kale plekken krijgt en niet meer naar buiten wil zonder pruik of hulpstukken. Uiteindelijk knippen we de lange plukken die nog over zijn helemaal af zodat ze een heel kort koppie over houdt.
De haar uitval beperkt zich niet alleen tot haar hoofdhaar. Zelfs haar wenkbrauwen vallen uit. Heel vreemd om te zien. Op een gegeven moment zijn haar wenkbrauwen zelfs bijna verdwenen.
Gelukkig is deze ‘fase’nu zo goed als voorbij en zijn zowel de haren op haar hoofd en wenkbrauwen weer bijna geheel aangegroeid.
Laatst geüpdatet: 10 juni 2017 door Rolien Scheepbouwer Laat een reactie achter
Ziekenhuis Barcelona
We waren vier dagen in Barcelona om even weg te zijn van alle ellende en om te kijken of het lukte om Ruby wat energie en kracht te geven. Dat loopt echter totaal anders. Na twee dagen heel rustig aan doen voelt ze zich steeds slechter. Ze kan niet slapen, is totaal uitgeput, depressief en heeft erg veel pijn.
Het lukt haar nog wel om even met me mee te lopen naar de Sephora die op vijf minuten afstand van ons hotel is. Dit was de eigenlijke reden om mee te gaan naar Barcelona want ze zag het al niet zitten, maar een grote make-up winkel die niet in Nederland is, dat helpt.
Na een kort bezoekje en een kleine wandeling over de Ramblas gaan we snel terug naar het hotel waar de hel losbreekt. Binnen de kortste keren is ze doodziek. Ze krijgt hoge koorts, gooit al haar eten er uit en gilt het uit van de pijn. Ik bel een arts die haar komt onderzoeken en constateert dat ze een acute gastro enteritis heeft. Hij geeft haar een injectie met pijnstiller en adviseert haar niets te eten en alleen water te drinken. Ook zegt hij dat als ze zich binnen een uur niet beter gaat voelen we naar het ziekenhuis moeten omdat ze al verzwakt is door de Lyme.
Omdat de pijnstiller helemaal niets doet en ze blijft overgeven bel ik een taxi om naar het ziekenhuis te gaan. Daar wordt ze gelukkig meteen geholpen en aan het infuus gelegd. Na onderzoek blijkt dat ze inderdaad een acute gastro enteritis heeft en ze krijgt meteen antibiotica en nog een pijnstiller.
Ik mag eigenlijk niet bij haar blijven maar ik weiger de kamer te verlaten met het excuus dat ze geen Spaans en Engels kan en dat ik dus wel moet blijven om te vertalen. Dat accepteren ze dus ik ga op een stoel zitten naast haar bed waar ik af en toe in slaap val.
De volgende ochtend doen ze nog wat testen en vinden ze dat ze goed genoeg is om weer naar het hotel te gaan. Omdat we onze terugvlucht hebben gemist ben ik de rest van de dag bezig een nieuwe vlucht te boeken wat uiteindelijk lukt. ’s Avonds vlieg ik terug met een kind dat nog steeds ziek en zwak is maar blij dat ze naar huis kan waar ze weer in haar eigen bed kan liggen en misschien een beetje kan slapen.
Barcelona zal moeten wachten tot ze zich beter voelt en terug kan komen om er echt van te kunnen genieten.
Laatst geüpdatet: 10 juni 2017 door Rolien Scheepbouwer Laat een reactie achter
Terug uit Barcelona 2012
Na een verschrikkelijke dag in het hotel en de daaropvolgende nacht in het ziekenhuis te hebben gelegen met een acute ‘Gastro Enteritis’, één van de vele aandoeningen die de Borelia bacterie bij haar veroorzaakt, zijn we eindelijk weer terug in Nederland. Ze voelt zich nog steeds afschuwelijk en is erg zwak waardoor ze niet kan lopen en in een rolstoel vervoerd moet worden.
Snel naar huis en lekker in haar eigen bed!
Laatst geüpdatet: 10 juni 2017 door Rolien Scheepbouwer Laat een reactie achter
Spoedopname 2016
Een dag voor haar 21e verjaardag. Spoedopname in verband met ernstige spasmen, stuiptrekkingen en verontrustende ademhalingsproblemen. Ze is bang dat ze stikt en begint te hyperventileren.
Ik bel 112 en de ambulance komt meteen. De ambulancebroeders schrikken van haar situatie en nadat ze haar hebben onderzocht en geconstateerd dat haar hartslag 190 is, besluiten ze haar mee te nemen naar het ziekenhuis. Daar nemen ze bloed en urine af en wordt ze aan het infuus gelegd met een zoutoplossing. Daarna is het lang wachten op hulp.
Als er na een paar uur dan eindelijk een arts assistent komt waar ik aan uitleg dat dit waarschijnlijk wordt veroorzaakt door de ziekte van Lyme krijgen we voor de honderdste keer een koude douche. Volgens haar is daar niets van terug te vinden in haar medisch dossier. (Dat is niet waar want uit 1 van de vele bloedonderzoeken via de huisarts kwam een oude besmetting met Borrelia. Ook heeft ze het CVS en EB virus in haar bloed en de diagnose ME/CVS). Kennelijk heeft ze het niet goed doorgenomen. Ze kunnen op dat moment niets vinden in haar bloed. Waar ze naar hebben gezocht is ons een raadsel. Ook heeft ze volgens haar geen koorts. En dat terwijl ze ligt te zweten als een otter en het steenkoud heeft. Als ik de assistente er op wijs dat haar normale lichaamstemperatuur door de Lyme onder de 36 graden is en ze met 37,8 dus wel degelijk ‘koorts’ heeft, wuift ze dat weg als onzin.
Einde van het verhaal: We worden naar huis gestuurd. Bel maar een taxi want wij kunnen niets doen. Volgens ons protocol is er niets aan de hand. Dus ik bel een taxi, vraag om een rolstoel en zet een nog steeds doodziek en nu ook zwaar teleurgesteld kind omdat ze niet wordt geholpen, in de auto.
Onnodig te vermelden dat haar 21e verjaardag de zoveelste is die ze niet heeft kunnen vieren.
Laatst geüpdatet: 10 juni 2017 door Rolien Scheepbouwer Laat een reactie achter
Slaapproblemen
December 2015
Ruby’s klachten begonnen rond haar twaalfde met steeds slechter en uiteindelijk helemaal niet kunnen slapen. Toen ze op haar veertiende ziek werd leed ze ondertussen aan ernstige slapeloosheid. Dit zorgt ervoor dat ze constant totaal uitgeput is en dit helpt natuurlijk niet om beter te worden. Van niet kunnen slapen word je radeloos en moedeloos dus hebben we via de huisarts een slaaponderzoek aangevraagd bij een slaapinstituut.
Ze heeft in de jaren ervoor al van alles geprobeerd om te kunnen slapen. Natuurlijke en synthetische slaapmiddelen, inslapers, vast slaap- en waakritme, ontspanningsoefeningen, meditatie, geen elektronische apparaten in haar kamer en ga zo maar door. Helemaal niets helpt. Ze wordt overal doodziek van. Vooral de synthetische middelen bezorgen haar erg veel bijwerkingen maar ze valt er niet door in slaap.
Ze moet een nacht ‘slapen’ met dit apparaat om haar nek en allerlei electrodes op haar hoofd. Dit apparaat registreert de hersenactiviteit waardoor de neurologen kunnen zien of en in welke slaapfasen ze komt.
Als je al niet kon slapen dan lukt het met al deze toestanden aan je lichaam natuurlijk al helemaal niet maar ze slaapt die nacht toch nog een uur of vier.
Uit dit onderzoek blijkt dat ze gedurende die vier uur maar één keer heel kort in de REM slaap komt waardoor ze niet uitrust en herstelt. Dit is een onnatuurlijk slaappatroon en verklaart onder andere waarom ze altijd zo uitgeput is. Gelukkig weet deze neuroloog behoorlijk veel van de ziekte van Lyme en ook dat de slapeloosheid hierdoor veroorzaakt wordt.
Hij schrijft haar een anti-depressiva voor die ze nog niet heeft geprobeerd, die vaak wordt ingezet als slaapmiddel. Verder kan hij echter niets voor haar doen omdat ze alle andere opties al heeft geprobeerd.
Helaas werkt dit ook niet.
Donaties
Heel erg bedankt!
Recente berichten
Reacties