Geplaatst op: 1 oktober 2020 door Rolien Scheepbouwer

Adios

Zondag 5 juli.

Vandaag 3 weken geleden.

De dag dat Ruby opgenomen zou worden in het Teknon Medical Center in Barcelona ter voorbereiding op de operatie die de volgende ochtend om 8 uur zou beginnen.

Hoe anders zou het lopen.

Nadat Ruby bijna alle preop testen had gedaan zei de chirurg op vrijdag plotseling dat hij haar niet meer wilde opereren. Nu niet en nooit niet. De reden waarom was erg onduidelijk en zeker niet medisch. Integendeel. Uit één van de onderzoeken, de MRV, bleek dat Ruby’s halsader aan de linkerzijde van haar nek ernstig bekneld wordt waardoor de bloedstroom sterk is verminderd. Dit is een gevolg van CCI. Ze heeft daar steeds meer last van. Het doet pijn en ze voelt dat ze vaker wegzakt. Als ze niet wordt geopereerd zal de beknelling toenemen.

De arts blijft achter zijn diagnose staan en vindt dat ze geopereerd moet worden maar hij wil het niet doen. We weten nog steeds de reden niet. De enige mogelijkheid die we nog hebben is om naar Amerika te gaan. Daar zijn 2 of 3 neurochirurgen die deze aandoeningen goed kennen en kunnen behandelen. We zijn bezig om 2nd opinions aan te vragen. Daarna weten we meer over opties en kosten.

De afgelopen 3 weken waren erg zwaar. Wij hebben in de laatste 12 jaar al veel meegemaakt maar dit spande de kroon. In plaats dat Ruby’s situatie zou verbeteren, werd het slechter. Ik wil niet zielig doen, want dat zijn we niet, maar dit was een traumatische ervaring die ons allebei jaren terug in de tijd heeft gebracht. Wéér 8 maanden van haar leven verspild met wachten en toeleven naar een behandeling.

Ondertussen tikt de tijd maar door….

We hebben (bijna) al het geld teruggekregen en er staat hopelijk voldoende op de rekening voor de volgende stap. Want dat ze behandeld moet worden is zo klaar als een klontje. Nu nog een arts vinden die zich aan zijn afspraken houdt.

Heel veel dank voor alle steun en donaties die gelukkig nog steeds binnen komen. Zonder jullie zouden we dit nooit vol kunnen houden